Wylst de Twadde Wrâldoarloch nei de ein rint skriuwt Matthijs Vermeulen (deiboek-brieven) oan syn sike frou Anny. Se wenje dan yn Noard-Frankryk. De toan is sa yntym en tear dat jo dizze teksten hast net lêze doare. Anny stjert en letter sneuvelet harren soan Josquin. De oankeap fan Het enige hart, de oangripende deiboeknotysjes fan komponist Matthijs Vermeulen tusken 1 septimber 1944 en 1 septimber 1945, datearret út in perioade dat ik drok dwaande wie mei Nederlânske komponisten.

No ja, dwaande, passyf dwaande dan. Ik mei graach nei muzyk harkje en deroer lêze. It is in belangstelling dy’t boppedat gjin grinzen kin: jo fine altiten wol wer in gebiet dat nij foar jo is en dêr’t jo dan wiidweidich yn omstrune kinne.… Lês fierder

Oait ûntdekte ik it Festival foar Alde Muzyk. Mei in recorder en kasettebantsjes yn de oanslach siet ik by Radio 4 om elk konsert op te nimmen dat útstjoerd waard. Handich dat de measte konserten foar it skoft sa’n 45 minuten duorren en nei it skoft op ’e nij en dat de ynliedings by de muzyk en it applaus nei ôfrin faak sa lang duorren dat ik presys in a- en b-kant mei allinne de muzykútfiering opnimme koe. Ik haw noch trije laden fol mei dy bantsjes en guonnent draai ik noch wolris. Wat moai wie waard einleas griis draaid. De foar my minder nijsgjirrige muzyk levere bantsjes op dy’t op ’e nij brûkt waarden.… Lês fierder

Wat hat dyn foarkar foar in sjongstim mei dyn seksuele aard te krijen?
Peter van der Lint skreau dêr ferline wike yn Trouw in bûtengewoan geastich stikje oer. Manlike homo’s hâlde fan glamoureuze operadiva’s, lesbo’s fan counter-tenors, ensafuorthinne.
Ja, it sit by ús thús wol goed, tige tank Peter. Wy witte wer even presys wat en wa wy binne. Man hâldt net fan gillende sopranen, ik bin gek op countertenors, mar wer net op dat izich hege stimke fan Dominique Wisse. Jou my James Bowman mar, fan wa’t ik oars ek net wit wat er is. Mar jou my fral Alfred Deller.… Lês fierder

Sa’t de âlden songen, sa piipje de jongen. Even in brún hûntsje, fersûpe, de deule. It echte Frysk is it rûch yn de bek Frysk, sa spriek in jonge boufakker fannewike oan myn keukentafel en wy koene it skoander mei him lykfine, want dit wie in gewoane, earlike jonge. Gjin Fryske yntellektueel, potferjanhinnekont. In echte Fries is in ûnbesniene Filistijn, in rûchhouwer, in Marianne Vaatstramoardner, in Eije Wykstra, en hy hat altiten in drup oan de noas hingjen. En in brún jaske oan, fansels.
Jierrenlyn die eega in ûndersyk nei de útspraak fan beskate Fryske wurden, by trije ferskillende generaasjes út deselde famylje, dy’t lykwols noch altyd yn deselde hoeke fan Fryslân wennen en ek sosjaal net tefolle út inoar groeid wiene.… Lês fierder

Ik bin ferslave oan Downton Abbey sa’t ik dat ea oan Brideshead revisited wie. Ja, minsken, ik kom der no mar even earlik foar út. Edelkitsj fan de slimste soarte. Om jin dea te skamjen.
De dvd fan diel twa is noch mar krekt ferskynd en ik haw him alwer hielendal besjoen. Yn de tuskentiid moast ik my behelpe mei in oare aadlike húshâlding mei allegear probleemdochters: de beruchte Mitfordsisters. Dêrby ferlike binne de dochters fan Earl Grantham hiele nuete types.

Earst begûn ik mar werris mei de hast stikken lêzen paperbacks Hons and rebels en A fine old conflict fan myn favoryt, left wing Jessica.… Lês fierder