It spûket hjoed perfoarst net op it Spûkeleantsje achter Eastermar. It is prachtich froastich waar, de sinne glinsteret yn de iiskristallen op it gers en it fallen blêd en hjir en dêr hinget noch in helderreade bottel oan in wylde roazestrúk. De ûndergrûn fan it smelle paadsje is noflik hurd ûnder de berchskuon dy’t dit jier by ús kuier fan de westkust fan Súd-Skotlân nei de eastkust gâns oare boaiems meimakke hawwe.

Yn dizze koarte dagen om de wintersinnekear hinne doarmje de tinzen frijwat  rjochting wat west hat en wat noch komme sil. En grif dit jier wêryn’t Koroana noch mar it earste spûk bliek.… Lês fierder

Op it stuit bin ik op myn jierlikse neiskoalling om myn therapeutysk ark skerp te hâlden. Dat hawwe we yn Súd-Frankryk en dat is perfoarst gjin straf. Hjir is de simmer dy’t thús noch op him wachtsje lit al lang begongen. We ferbliuwe op in âld bûten mei kreas oanharke stientsjepaden ôfseame mei lavendel en beammen dy’t dêr al út de begjinjierren steane.

It binne benammen dy beammen dy’t my ynteressearje. Guon kin ik fansels: kastanje, sypres en in hiele grutte reade boek. Mar der binne ek ûnbekende by. Sa is der in beam mei in rûge bast en grutte hertfoarmige blêden.… Lês fierder

Fan ’t wykein ha ik útfanhuze by myn âldste dochter. Sûnt septimber is se op harsels, dat wol sizze: se wennet by in neef fan har heit op keamers yn de stúdzjestêd-yn-opkomst yn de polder. Ik ha har holpen te ferhuzjen, mar dêrnei hie ik dêr noch net wer west. Mei krystljochtsjes en grutte en lytse planten hat se wyls har eigen bewenne tsjoenbosk boud, mei útsjoch op de keapgoaten likernôch tritich meter ûnder de grutte ruten. Se siedt aaien yn de wettersieder, nûdels op dizze wize siede hat se al ôfleard. Se hat in planke fol skoalboeken en in ekstra matras foar as immen let net mear nei hûs wol.… Lês fierder

Sûnt in pear jier bin ik frij fanatyk dwaande út te finen wat ik allegearre kin mei wat der by ús op it hiem groeit. Myn fernaamste ynteresse is: is der wat ytbers fan te meitsjen? Fan ’e wike foel myn each op de nageltsjebeam, of miskien wie it myn noas. Guon roken freegje der ommers gewoan om om dêr yn te biten.
Wylst de driprein op it skerm fan myn mobyl foel, tsjoenden google, ecosia en pinterest rûkersguod en sjippe foar it ljocht. Myn oerlibbingsynstinkt waard no net dalik waarm fan it idee fan skûmbekjen. Fan de blomkes troch it slaad of de yoghurt waard it mar in lyts bytsje better.… Lês fierder

De klok yn de keamer fan ús pake en beppe die tik…tak…tik…tak. Krekt as yn it ferske, mar dat wist ik doe noch net. Ik hie in hekel oan it lûd. Tocht ik.
Ik siet op it bankje oan de oare kant fan de houtkachel dêr’t pake in allesbranner fan makke, sadat de keamer altyd justjes blau fan de reek stie. Op de salontafel foar my de Mecano-auto dêr’t ús heit as lytse jonge noch mei boarte hie en blokjes dêr’t ek neat oan wie. Mar goed, dat wie it boartersguod en dat wie wêr’t de bern hearden te sitten. Omdrave, oan beppe har moaie kopkes komme, of de plantsjes yn it achterhûs, dat mocht net.… Lês fierder