In Rots, in Stream, in Beam
Hiem oan soarten sûnt lang al wei,
Murken de mastodont.

De dinosauren, dy’t droech bewiis lieten
Fan har ferbliuw hjir
Op ús planeet syn flier,
Wat swiid alaarm ek fan har hastich ûndergean
Ferlern gong yn it dûnker fan stof en tiid.

Mar hjoed, skreaut de Rots ús ta, dúdlik, krêftich,
Kom, jim mei’ stean op myn
Rêch en eagje nei jim fiere bestimming,
Mar sykje gjin taflecht yn myn skaad.

Ik sil jim gjin skûlplak mear jaan hjirûnder.

Jim, skepen mar in bytsje leger as
De ingelen, ha te lang fuortdûkt yn
It tebûtsende tsjuster,
Ha te lang lein
Antlit foardel yn ûnwitnis.… Lês fierder