It Soal 1963
Fier fuort krasten izers harren monotoane ritme
op it hymjen fan ’e eastewyn.
In mistich fjild
oardene stosnie
oer it útgreppele lân as ûngelikense pianotoetsen
hjir en dêr giel ferkleure troch kwalsteriis.
Lit my mar lizze neist dy wite bulte op it Soal
yn ’e ferskuorrende lijte fan keale reiden
de wazige eagen rjochte op it Sibearyske lege lân
fan ’e Warkumer waard
en op de swarte skym dy’t stadich
njonken in ûndersnijde dongbult
tusken stront en strie in ûngâns bedobbet.
Yn it feale lampeljocht
rôlet sêft in merakel oan wurden
oer de skonken fan de kealjende ko
mompelt bytiden de rigels fan in âld dichtstik
en lit de hûn it refrein hearre.… Lês fierder