Tink jimme ris yn: Hans Christian Andersen (1805 – 1875) op ien fan syn njoggenentweintich reizen (1831 – 1873) troch Europa, hossebosjend yn in krykkrakkerige koetswein. Hy hat in reissekje by him mei papier yn ferskate kleuren én in gouden skjirre, it is hast as binne wy sels bedarre yn in mearke fan’e ferneamde mearkesskriuwer. HCA fljocht, minne diken 19e iuw, in eintsje omheech fan syn sitplak. Krekt lang genôch om de skjirre, 24 sm lingte, tiid te jaan út it sekje te fallen en krekt ûnder syn kont te kommen en dêr efkes letter in tomme djip yn te ferdwinen.… Lês fierder

Lit ik it mar earlik sizze: ik ha wat mei kassabontsjes. Yn in tiid, lang lyn, doe’t der noch gjin reklameteksten op ’e efterkant fan ’e feltsjes stiene, koe de dichter op ‘en paad, yn it bûtenlân of wherever, dêr moaie ynfallen of, wis wier, hiele gedichten op kwyt. Ik ha sels in kear, ik wie doe – noch net hiel lang lyn – yn Bremen, in fers skreaun oer it skriuwen op lege efterkantkassabontsjes, nei’t ik ta myn ferbjustering, in bontsje krige, dat efterop romte hie om tekst kwyt te kinnen. Dat fers waard by eintsjebeslút pleatst en ik moat sizze: dêr kaam mear reaksje op as trochgeans op myn fersen (gjin).… Lês fierder

‘Tafal bestiet net. In doar kin ta falle. Dat is gjin tafal, mar mear in bewuste ûnderfining fan ’e doar. Yn begjinsel bestiet der gjin tafal.’ Alsa skreau Kurt Schwitters yn 1919. Wat moat ik, wat moatte jimme tinke fan it no folgjende ferhaal? Hegere machten yn it spul dy’t alles neffens in foaropset plan bestjoere? Hoppetee, fuort mei de frije wil?
In pear wike ferlyn wie ik yn Kataloanje, noch foar it Sant Jordi feest fan 23 april. Yn it koart: jo jouwe immen in roas en krije in boek werom. De boarne is drakebloed en soks, sykje it mar op.… Lês fierder