Nei de dea: Dichtung und Wahrheit … Wat is wier? En wat kloppet bygelyks net fan alle ferhalen dy’t foar it ljocht komme as immen, yn dit gefal in hiel goede freon, ferstoarn is? Je hoege, neffens my, net dea te gean om in boarne fan ferhalen te wêzen foar in oar, sjoch it deistich libben. Miskien, lêzers, hawwe jimme der eat fan meikrigen: Eddy Sikma, De Skilder, de Ljouwerter keunstner, baas tekener fan vedute (stedsgesichten, wenten, tsjerken, ensfh.) en ekspresjonistyske, abstrahearre skilderijen (opset yn fjouwerkante, swarte en primêre kleur kwaststreken fan bygelyks it Waad en ek gauris fan bouputten en havenplakken as Harns), is der net mear.… Lês fierder

Yn dy stêd hie ik dus al in hiel skoft net mear west en no nammers ek net werklik. No Feddema: lis dat nuvere begjin fan dyn kollumke mar ris út. Ik bedoel eins te sizzen: as je yn in stêd binne, wêze wolle, dan rinne je en pankoekje je mar sa’n bytsje om. Musea besykje en dit is leuk, dat is aardichbesites. Ik wie foar it lêst yn ’e ljochtstêd yn 1999. Yn Disneylân Parys, organisearre troch ús Paulusma busreizen, mei ús twa fammen. Earlik is earlik: dan sitte je ek wól en nét yn ’e stêd. Ja, yn in hotel yn in bûtenwyk, mar yn dy twa dagen sjogge je allinne mar Mickey en Donald en goed … miskien in rôt ûnder it finster fan ’e itensseal, efkes, wiet noch, út ’e Seine kaam, om ek in haute cuisine petit déjeuner fuort te wurkjen.… Lês fierder