It wetter dripte op ’e flier. Hy hearde it wol, mar seach ta it rút út. Dit wie belangryk. Hy mocht him net ôfliede litte, no.
Ynienen rûn er nei syn buro en die syn e-mail iepen. Gjin berjochten. Hy begûn oan in nije e-mail:
‘Achte hear, mefrou.
Hjirby stjoer ik jo de tekst fan in lytse advertinsje:
“Joast, it oere fan de wolf is kommen.
Ik bin noch net klear mei dy.”’
Wat soe er skrikke, as er dit lies, yn alle kranten dy’t er betinke koe. Joast soe him skamje en him ferûntskuldigje, dat er sa hûnsk west hie.… Lês fierder

Wy binne al hast dronken as wy der by Antonio ynfalle. Foar Antonio sels makket soks net út, mar der binne ek oare gasten, fansels.

Dat, wy gedrage ús.

Frâns en Hilde dogge de jas út en Hilde giet foar my oer sitten, en Frâns oan it haad fan de tafel sa moai tusken ús yn.

Eins bin ik te lammenadich om de jas út te dwaan, en de mûtse hâld ik ek mar op. Omdat ik bang bin dat myn holle samar op de tafel falle sil, set ik myn fûst ûnder it kin en de earmtakke op it sniewite tafellekken.… Lês fierder