Okkerjûns ried ik oer de Biskopsleane. Ik hie net tocht dat it ûnderhâld al safier tebekrûn wie, want it skokte as in púndyk en seach der helendal wat ferwurden út.
Ynienen stie der immen oan ’e kant, de hân omheech. Ik stoppe en die de doar iepen: “Is der wat?”
“Ik bin wat let,” sei er, “it soe moai wêze as ik in eintsje mei Jo ride koe.”
“Wêr moatte Jo hinne?” frege ik.
“No, it soe aardich wêze as ik jûn noch op ’t Skoat komme koe.”
“Dat kin altyd; stap mar yn.”
Dat die er. “Moaie lege ynstap,” sei er.… Lês fierder