De twivelder

Wat bin ik, en fan wêr, wêrhinne, wannear fersliten?
Wat seit de twivelder hjir, as hy syn hert los bynt,
“In spylwurk fan it tafal, by it tafal smiten,
in simpel bygefal, dat simpelwei ferdwynt.”
De godstsjinst sprekt: “hark ta, hy is it wurk des wize Wekker,
út goedens fuort teamd en ta it heechst gelok optreaun!
De freon, de soarch, it bern fan ’e algemiene Makker
dy’t oan syn fuottebank tûzene wrâlden reau!”
O wee him dy’t gjin treast sa himelsk wier wol hearre,
wa’t ljocht gjin ljocht, gjin sin jout op de ierdbol-rûn,
al wat er hjir ûntfangt, ûntslûpte it blyn Lot’s twirre,
al wat him driicht, oerstjelpt, fljocht stjoerleas sûnder grûn.

De twivelder

Wat bin ik, en fan wêr, wêrhinne, wannear fersliten?
Wat seit de twivelder hjir, as hy syn hert los bynt,
“In spylwurk fan it tafal, by it tafal smiten,
in simpel bygefal, dat simpelwei ferdwynt.”
De godstsjinst sprekt: “hark ta, hy is it wurk des wize Wekker,
út goedens fuort teamd en ta it heechst gelok optreaun!
De freon, de soarch, it bern fan ’e algemiene Makker
dy’t oan syn fuottebank tûzene wrâlden reau!”
O wee him dy’t gjin treast sa himelsk wier wol hearre,
wa’t ljocht gjin ljocht, gjin sin jout op de ierdbol-rûn,
al wat er hjir ûntfangt, ûntslûpte it blyn Lot’s twirre,
al wat him driicht, oerstjelpt, fljocht stjoerleas sûnder grûn.

De deageried

1
O libbenswekker, deageried,
dy’t ús it himelsk goud oanbiedt!
Myn hert wjukt op myn longe,
fielt nije krêft, hiele natoer
moat op dit blide moarntiidsoer
yn rom en gloarje sjonge.

2
De nacht, dy fijân fan ’e dei
fljocht foar dit each-striel-ynsicht wei
mei al syn feale skimen;
wat libbet fielt in blide fleach
by it kliuwen fan it himelseach
út de Easter-skerte en -kimen.

3
Mar wat is dit? Is it griene lân
troch it sinnefjoer as yn ’e brân
en mei in reek bedutsen?
Der is gjin fijân fan natoer, –
hja hat it ûnderierdske fjoer
oan keatlings fêst berutsen.

De deageried

1
O libbenswekker, deageried,
dy’t ús it himelsk goud oanbiedt!
Myn hert wjukt op myn longe,
fielt nije krêft, hiele natoer
moat op dit blide moarntiidsoer
yn rom en gloarje sjonge.

2
De nacht, dy fijân fan ’e dei
fljocht foar dit each-striel-ynsicht wei
mei al syn feale skimen;
wat libbet fielt in blide fleach
by it kliuwen fan it himelseach
út de Easter-skerte en -kimen.

3
Mar wat is dit? Is it griene lân
troch it sinnefjoer as yn ’e brân
en mei in reek bedutsen?
Der is gjin fijân fan natoer, –
hja hat it ûnderierdske fjoer
oan keatlings fêst berutsen.

Moarnsoere

En wylst it grutske himelljocht
út kimen yn bôge troch bôgen fljocht,
stapt as in breid opkape,
mei ûnútskynber poarper fjoer,
bestrielt de bosk en delten oer
en grûns-grien-blomde lape.

En wylst it wetter as opslûsd
en bochtich lâns de lichten brûst,
de fûgels turreljurkje,
en wilens beam en blom en blêd
mei daudrips-pearlen wurde omfet,
dy’t foar natoer mei’ buorkje.

En wilens dat de Zephyr djoeit
en leafleas mei beams tûken stoeit,
waans pûsters noflik fleane,
en wilens dat de molkfaam feit
of blier mei harre buorfeint geit,
en mieren it gers ôfmeane,

de swan har fearren kjimt op it nêst,
de ljip syn krop mei wjirms mêst
of tommelt oer kop en nekke,
soe inkeld ik lûs-liddich stean?

Moarnsoere

En wylst it grutske himelljocht
út kimen yn bôge troch bôgen fljocht,
stapt as in breid opkape,
mei ûnútskynber poarper fjoer,
bestrielt de bosk en delten oer
en grûns-grien-blomde lape.

En wylst it wetter as opslûsd
en bochtich lâns de lichten brûst,
de fûgels turreljurkje,
en wilens beam en blom en blêd
mei daudrips-pearlen wurde omfet,
dy’t foar natoer mei’ buorkje.

En wilens dat de Zephyr djoeit
en leafleas mei beams tûken stoeit,
waans pûsters noflik fleane,
en wilens dat de molkfaam feit
of blier mei harre buorfeint geit,
en mieren it gers ôfmeane,

de swan har fearren kjimt op it nêst,
de ljip syn krop mei wjirms mêst
of tommelt oer kop en nekke,
soe inkeld ik lûs-liddich stean?

De freonskip

Wa iepent net syn hert foar freonskip’s sêfte hân,
dy’t libben’s balsem biedt,
it is freonskip dy’t de tiid werom ropt mei ferstân
en tsjin it ûngelok stiet,
dy’t boppe kwea en drift syn holle stekt omheech,
’t bliid hert fernoecht, ferhurdt,
de leafde wurdt swak, har tiis-jern is as reach
as hja gjin freonskip wurdt.
De wollust’s grûn is glêd, mei weelde komt tsjerkhôf’s dong,
mei rykdom de smoarge streek:
se fleane wei as tsjêf, fergeane yn kûgelsgong
of as in swevelreek.
De rom fertsjustert rêd, en nei de jierren’s hicht’
telt ús gjin maatskippij.