De wat âldere lêzers ûnder ús witte grif noch wol hoe kâld it wie op 18 jannewaris 1963, de dei dat de tolfde Alvestedetocht ferriden waard. It heucht my noch goed. Benammen de pine. Ik wie moarns betiid, noch yn it roettsjuster, mei ús heit by de start by de brêge oer it Van Harinxmakanaal, by Goutum. De wedstriidriders moasten út in garaazje wei drave en dan by it iis opbine. Ik ha gjin rider sjoen want der stie in ûnbidige kloft taskôgers foar ús te klomjen en ik wie noch mar in jonkje fan krapoan acht jier, safolle lingte hie ik doe noch net.… Lês fierder

We stiene noch mar in blauwe moandei mei de caravan op it wenstige seizoensplakje by ús bolleboer yn Noard-Hollân, mar it moaie waar liet noch op him wachtsje. It ûnbidige fjild mei titelroaskes foar de doar stie der lykwols noch hieltyd prachtich by. Wy hiene ornearre dat de foartinte noch wol even yn ’e banken bliuwe koe. Wy soene it noch wol efkes sûnder rêde, yn ’e caravan koene wy ek wol út ’e fuotten. Mienden wy. Mar nei in pear dagen waard it lykwols wat krap en rûnen wy inoar soms dochs wat te folle yn it paad. Dat doe’t it waar wat opknapte en de wyn ek net al te folle mear byspile moast it mar wêze. … Lês fierder

Hoewol ‘t it bûten noch glûpende kâld oanfielde, bruts de maitiid hjir en dêr dochs troch. It beamkeguod waard, wat wifkjend, al grien. Wy rieden troch de lânsdouwen fan de noardlike provinsjes. En doe’t wy troch de kop fan Noard-Hollân tuften, stiene de hyasintfjilden dêr te pronkjen yn, nei myn idee nochal oerdwealske kleuren, pears, rôze, wyt, giel, blau en allerhande fariaasjes dêrfan. Betide fakânsjegongers, benammen ús easterbuorren mei waarme mûtsen op, stiene manmachtich mids de blomme-ekers om groepsfoto’s dan wol selfies te meitsjen. Dêr koene de bolleboeren mar wer wiis mei wêze. As der dan ek noch in mûne op ’e eftergrûn stiet te draaien, is it plaatsje kompleet.… Lês fierder

De wyn skuorde sa út en troch fûl oan it stjoer. Wy rieden yn it roetsjuster oer de lange dyk mei oan wjerskanten wetter. De weagen oan ’e rjochterkant moasten wol wite krunen ha. Ek foar, efter, boppe en ûnder ús wie wetter. De streken op ’e dyk wiene hast net te sjen.Doe ’t ik in wat trage frachtwein foarby woe waard it hielendal nuodlik, it wie in kwestje fan ‘lok wat jouste’ en hâld it stjoer rjocht. Op ’e foarrút kletste in onhuere bats wetter dy’t de rutewiskers net goed oankoene. Oerlevere oan it momint, even gjin sizzenskip oer wat der barde.… Lês fierder

Ik siet al in moai skoft op in plakje oan in lange tafel te wachtsjen oant myn namme neamd wurde soe. De stuollen yn ’e wachtromte wiene hast allegearre beset en der siet noch net in soad ferrin yn. Mar in pear plakken wiene noch frij. Ik wie moai op ’e tiid fan hûs gongen, want de foarige kear dat ik hjirhinne moast hie ik mear as de heale rûte efter in ûnbidige trekker mei fan dy ûnhuer brede luchtbannen oansukkele; ik koe dêr mei gjin mooglikheid omhinne komme. De trekkersjauffeur fielde him blykber de ‘king of the road’ want hy wie net fan doel om ek mar in heale meter yn te skikken.… Lês fierder