By amper skodde sûpe is it earste slokje gjin drinken. Hasto it ek murken dat wy tsjintwurdich ekstra war dwaan moatte om in noch fol pak sûpe goed genôch te skodzjen? Om kosten te besparjen hawwe de grutwinkelbedriuwen blykber de suvelpakken in heale sintimeter of sa lytser meitsje litten, want de mingelen sûpe sit oan it rantsje fan it draaidopke ta. Der is gewoanwei net genôch romte om effektyf te skodzjen.
Foar de Oekraïnekrisis wie it in kwestje fan in pear kear sleau hinne-en-werje en klear wie it, no moat ik alle moarns in pak sa’n tsien tellen bar om bar rjochtoerein en ûndersteboppe yngeand op-en-delje om by de earste snjit de krekte konsistinsje te krijen.… Lês fierder

Ahhh, Bella Italia… Twa wiken lang in fakânsjehûs oan ’e Lago Maggiore op ’e súdlikste flanken fan ’e Alpen, mei by helder waar útsicht oant Milaan ta, mei yn it wykein net te tellen boatsjes, minuskúl wite fearkes op it wetter. Oan ’e oare kant fan ’e mar, de ‘earmoedige’ Lombardynske kant, rjocht foar ús oer in kantich kastiel op in skiereilân, dêr’t withoelang generaasjes Viscontis en Borromeos gearsieten om te kedizen oer wa fan ’e bern yn in willemoedske takomst mar ris paus wêze moast.
Yntsjes yn stee fan kikkerts, in skud fol swietrokich jasmyn, moarns ier en betiid lawaaiskoppende brommers, fjouwer felgiele scooters by de lytste fan ’e beide bakkers op it doarpsplein – dy mei de segrinige ferkeapster mar wol de lekkerste hompen bôle – in Lottowinkeltsje mei inkeld sneins de Bild Zeitung … En in doarpsbar, mei oan ’e muorren feale foto’s út it doarpslibben fan flak foar en fuort nei de oarloch en, ferdomd as it net wier wie, oan it plafond yn reiden kuorren de sa fertroude Chiantiflessen.… Lês fierder

In jier of acht lyn hong der begjin maaie by ús yn Hillegom oan it fiifde hûs om ’e hoeke ynienen in Fryske flagge. Wêrom eins wolle minsken fier om utens en plein public te keap rinne mei it feit dat se Frysk binne? Grutskens kin it net wêze, want je kinne allinnich grutsk wêze op in prestaasje, net op wa’t je tafallich binne. Ik koe mar ien falide reden betinke en dat is dat se stomme graach ris mei in oare Fries yn ’e kunde komme woene. De Fryske flagge as needsinjaal. Hiemsiik? Unwennigens? Taalferlet?

Net folle letter seach ik op in jûn dêr in jongkeardel yn ’e tún syn klimophaachje knippen, mei sa’n hânhaachskjirre.… Lês fierder

‘Meitsje it dy maklik … Eagen ticht … Fiel dyn kont op ’e hurde stoel … Fiel de waarmte fan de minsken om dy hinne … Djip sykhelje, stadich … yn … en út … Fiel de matearje … en lit alles los!’
Al nei in minút as twa foel njonken my myn maat yn ’e sliep.

Ofrûne winter kaam ik yn ’e kunde mei it gedachtegoed fan Benedictus de Spinoza. Dit wie op oantrún fan dy freon fan my, in oertsjûge ‘Spinozist’. It autoriden wie him in pear wike earder ferbean fanwegen in slimme foarm fan apneu en dus hie erin sjauffeur nedich om him nei Amsterdam te bringen foar syn jierlikse Spinozakursus fan fjouwer sneonen.… Lês fierder

Juster lies ik yn The Guardian quotes fan hûndert minsken fan 100+ jier oer harren ‘geheim’ om sa âld te wurden: ‘to reach the triple digits’. Sei in Yvonne Old (what’s in a name): ‘In the war years I worked as a teacher. One of the staff told me: “Remember, plenty of laughter, but no shouting.” And do you know, he was right? Very good advice.’ Dat kaam my bekend foar.
It hat my in kertier koste mar ik ha it regiosuffertsje ûnder út de papierkontener opdjippe. Sei in hûndertjierrige Tineke Zwetsloot lêstendeis: ‘Yn ’41 kaam ik yn Leien te wurkjen op in legere skoalle.… Lês fierder

‘Santich jier …, hasto dêr ek sa’n profyt fan?’ Ik frege dat oan myn maat njonken my op de hometrainer yn ús Life-Fitnessgroepke fan de fysioterapeut.
Ik seach him tinken fan wat hat er no wer oan ’e fyts hingjen.
Mei de jierren haw ik leard dat it noflik is om minsken tiid te gunnen om te antwurdzjen en dat it hast altyd fertuten docht om ûnferwachte fragen op it persoanlike flak te grûnjen mei eigen wederwarichheden.

‘Tsjintwurdich tink ik folle faker nei oer wat en wa’t ik bin. Wat ik allegear sa al dien ha en hoe’t dat my foarme hat, hoe’t ik myn eigen stekje oan it finen bin, wêr’t ik it sykje moat, wat oare minsken yn myn libben foar my betsjut hawwe … Hasto dat net?… Lês fierder

Dat boek sûnder ein, de krante: wat en wêr soene wy wêze sûnder de útdragers fan it nijs?
De tiisdeis foar de krystdagen hear ik jûns om sân oere de doarbelle. Ik rin de gong yn, doch de lampen oan en meitsje de foardoar iepen. Twa minsken: it tichtst by de doarbel in famke fan in jier of tsien. Skean efter har in man. It famke jout my it winskkaartsje fan de krante.
Der ûntstiet tusken ús trijen in koarte konversaasje, dy’t ik hjir efkes sa goed mooglik rekonstruearje moat.

‘Het Haarlems Dagblad,’ seit it famke.
‘Aha, ik hie jimme al ferwachte.’… Lês fierder